Słowiańscy specjaliści od magii
Słowianie, jak wiele innych ludów byli silnie związani z magiczną sferą. Wykorzystywano ją w codziennym życiu, w rytuałach, wróżbach i w leczeniu. W każdej społeczności w sposób naturalny wyodrębniała się osoba predestynowana do nauki sztuki magicznej. Często miewała ona wrodzone zdolności – jak na przykład umiejętność jasnowidzenia, jednak aby zostać specjalistą w dziedzinie, zawsze potrzebna była nauka. Oczywiście nie nauka polegająca na poznawaniu zaklęć z opasłych tomów, tak jak przedstawiają to baśnie. Osoby magiczne uczyły się sztuki od poprzednich pokoleń czarowników. Na słowiańszczyźnie nosili oni miano wołchwów, żerców lub guślarzy. Różnice występowały tutaj nie tylko na poziomie nazewnictwa, ale też podejścia do magii i funkcji spełnianej w społeczności.
Żerca
Różnice między wołchwem, guślarzem a żercą
We wschodnim rejonie słowiańszczyzny funkcjonowała przede wszystkim nazwa wołchw. W pozostałych rejonach magią zajmował się raczej żerca. Z kolei termin guślarz wykształcił się dopiero po chrystianizacji i stopniowo wyparł zarówno słowo żerca, jak i wołchw. Zarówno wołchw, jak i żerca posługiwali się magią, jednak równocześnie różnili się funkcją jaką spełniali w społeczności. Wołchw był odpowiednikiem postaci szamana, posługiwał się magią pochodzącą wprost z natury, można powiedzieć organiczną. Za pomocą tajemniczych substancji i ekstatycznych tańców wprowadzał się w stan, który umożliwiał mu wieszczenie i przywoływanie duchów. Dzięki tym wizjom przepowiadał przyszłość, wróżył. Dlatego ludzie udawali się do niego po poradę w kwestiach prywatnych, ale przede wszystkim dotyczącym upraw. Dzięki swej wiedzy wołchw był pomocny przy planowaniu zasiewów, przewidywał susze, powodzie i inne wydarzenia mogące zaszkodzić ludziom. Mówiono, że był obdarzony mocą sprowadzania deszczu. Wolchwowie cieszyli się ogromnym szacunkiem wśród ludzi i zdarzało się, że nieraz wykorzystywali to do osiągnięcia celów politycznych. Ich władza była bowiem większa, niż ta należąca do formalnych przywódców.
Autor: Kram Kraka
Żercy również wykorzystywali magię, lecz równocześnie było kapłanami. Ich zadaniem było pośredniczenie między ludźmi a bogami, oni przodowali podczas obchodów świąt, odczytywali boską wolę i zanosili modły w imieniu ludu. Ich zadaniem było również składanie ofiar. Równocześnie byli mocno zaangażowanie w życie lokalnej społeczności. Miewali decydujący głos podczas rozwiązywania konfliktów, doradzali w sprawach rodzinnych, ale i politycznych, czasem przewodzili swaćbom i pogrzebom. Żercy byli bardzo poważani, szczególnie w rejonach zachodniej i północnej słowiańszczyzny. Wyróżniali się również wyglądem zewnętrznym, który stanowił ich znak rozpoznawczy. O randze żerców świadczy choćby opis Saxo Gramatyka, dotyczący Święta Plonów, obchodzonego na wyspie Rugii. Żerca jako jedyny miał prawo wchodzić do świątyni Świętowita, on przekazywał jego wolę i przewodniczył wszelkim rytuałom. Jego słowom wierzono bez zastrzeżeń, nie poddając w wątpliwość boskiej woli.
Prasłowianie 