Kudłata bestia

Bestia zła i mająca charakter tak czarny, jak najczarniejsza noc, która skrywa jego tajemnice. Ludzie wierzyli w Wilkołaki od zarania i nie zmieniło się to do dziś. Były prawie w każdej mitologii. Nie tylko Słowianie straszyli swoje dzieci złym wilkiem. Celtowie i Germanie mieli w swych mitologiach istoty identyczne lub łudząco podobne.

Wilkołakiem można stać się przez kontakt z bestią. Każdy ugryziony przez Wilkołaka mógł stać się potworem buszującym nocą po okolicy. Innym sposobem na powołanie do życia Wilkołaka było użycie wymyślnego specyfiku. Tym specjałem była maść sporządzona przy użyciu mocy tajemnych i niezwykłych umiejętności. Do sporządzenia dekoktu potrzebne były moce czarodziejskie z zakresu czarnej magii. Nie udało się to byle komu. Maść należało zaaplikować w opisanych w księgach okolicznościach i czasie. Było to trudniejsze niż ugryzienie rasowego Wilkołaka.

Wilkołak był bestią niezwykłą. Pół człowiek pół wilk. Muskularna hybryda z ludzkim ciałem i bestii pokrytej sierścią. Pokryte włosami ciało zbudowane było iście atletycznie. Proporcje ciała były jednak nienaturalne, dlatego Wilkołak mógł w niektórych przekazach wyglądać groteskowo.

Wilkołaki znane były z tego, że pełnia księżyca potęgowała jego chęć mordu. Podczas pełni Wilkołak dostawał szału i w morderczym pedzie potrafił zabijać ludzi i zwierzęta. Zależy, co weszło mu w drogę.

Słowo składa się z dwóch członów. Pierwsze z nich jest zrozumiałe i jasne na pierwszy rzut oka. Odnosi się do zwierzęcia, w które zmieniał się człowiek naznaczony wilkołactwem. Drugi segment jest znacznie starszy i kryje się w zamierzchłej historii języków prasłowiańskich. Człon drugi pochodzi od słowa oznaczającego sierść, czyli „dlaka”. Ten sam ton brzmi zresztą w dzisiejszym słowie, negatywnie opisującym włos − kłak. Pierwotnie zlepek słów mógł oznaczać istotę pokrytą wilczą sierścią. Istotę mityczną, w którą wierzono i która powstała z lęków ludzkich wynikających ze strachu przed wilkami, atakującymi watahą.

W mitologii Greków istnieje stary mit o Likaonie, który w jednej z wersji mitu został zamieniony przez Zeusa, wraz ze swymi synami, w stado Wilkołaków. Demiurg ukarał króla Arkadii za to, że poczęstował bogów mięsem człowieka. Zbitym człowiekiem był najmłodszy syn Likaona. Inna wersja mówi, że zamienił ich w wilki sam Dionizos w akcie miłosierdzia, by bronić nieszczęsnego króla z jego synami przed boskim gniewem. Stało się to przyczynkiem do kultywowania ceremonii. Podczas święta Dionizji pasterze zjadali polewkę zgotowaną z zabitego dziecka. Jeden z mężczyzn zjadał porcję, a następnie musiał przez wiele lat przebywać w odosobnieniu w towarzystwie wilków. Rytuał miał chronić stada, wypasane przez resztę grupy, przed wilczymi zapędami.

Do dziś Wilkołak ma miejsce w ludzkiej pamięci. Jego wspomnienie jest kanwą dla wielu postaci zaistniałych w kulturze. Literatura, teatr, film i malarstwo często odnosi się do starych mitów. Postać Wilkołaka jest ciągle odświeżana. Ostatnim trendem jest przywoływanie bestii w grach komputerowych, gdzie jest przeciwstawiany pozytywnym bohaterom.
Więcej na: http://demonyslowianskie.pl/wilkolak/

Kikimora, zrzędliwa prządka

Kikimora należała do towarzystwa demonów zajmujących się domostwem. Razem z Bannikiem i Domowikiem, który był uważany za jej męża i dbał o dostatek w obejściu. Ona jednak nie była taka miła jak jej małżonek. Jej zajmowanie było rzemiosłem niechcianym przez ludzi. Psotna i przewrotna starucha, nie szczędziła sił i pomysłowości na nowe przykrości serwowane ludziom i biednemu Domowikowi. Z rozmysłem i zimną kalkulacja, bez emocji, czyniła przykrości wszystkim wokół. Demon miał nijakie oblicze. Skrzekliwy odgłos chichoczącego śmiechu przywodził ludziom złe skojarzenia. Obawiali się najgorszego. I złe zwykle przychodziło. Kikimora była zawzięta i nie odpuściła żadnej zniewagi. Jej sucha, wręcz rachityczna postać przywodziła na myśl skojarzenia chrzęszczącej kupki chrustu. Z zapałem i kunsztem skręcała nic w kolejne motki, które walały się wszędzie wokół miejsca gdzie pracowała długo w nocy.

Demon był popularny na Rusi gdzie czasem nazywano go sziszimorą. I imię też miała stamtąd. W staroruskich słowach występował rdzeń określający wycie. Charakterystyczny dźwięk wydawały podczas pracy na kołowrotki. Kołowrotek było atrybutem Kikimory. Była zaprzysięgłą prządką. Prządka biegłą w swym fachu i zazdrosną o sukcesy innych. Potrafiła w złości plątać len i pakuły. Zdawałoby się, że są wyczesane i gotowe do użycia. Jednak kiedy gospodyni zabierała się do pracy, nie dało się wysnuć żadnej nitki z pęku lnianego wiechcia. Len i konopie poplątane suchą łapą Kikimory nie dały się użyć. Wełna przygotowana na ciepłe odzienie rwała się wciąż albo filcowała i wtedy nie nadawała się na nic. Można z niej było zrobić tylko filcową czapkę dla parobka do pasienia owiec lub gęsi. Kikimora cieszyła się z tego niezmiernie. Choć miała męża, nie przepadała za rodem męskim z wielka wzajemnością. Pan domu często spluwał ze złością, kiedy coś szło nie po myśli. Kikimora swym terkoczącym kołowrotkiem budziła dzieci nocą.

Kikimorę można było ujrzeć tylko nocą, kiedy przy słabym świetle księżyca wył jej kołowrotek. Widok i odgłosy mroziły krew w żyłach. Lepiej było nie wstawać nocą. Kikimora, nie wiedzieć czemu nie znosiła kur. Jej psoty i harce nocne często źle się kończyły dla drobiu. Upodobanie miała do wilgotnych miejsc w domach. Zacisznych komór lub wilgotnych i zatęchłych piwnic. Czasem, gdy miała taki kaprys potrafiła wypędzić ze strychu śpiącego Domowika. Nie miał chłop spokoju, kiedy starucha zagięła na niego parol. Nie odpuściła mu do końca tropiąc i dokuczając, aż musiał się wynosić z domostwa gdzieś poza opłotki. Ludzie przed urokiem Kikimory używali amuletów. Próbowali się bronić przed staruchą. Jednak ciężko było odstraszyć złośliwego demona. Jej wątłe, zdawać by się mogło ciało miało w sobie tyle wigoru, że starczało jej siły na ciągłe psoty i terkotanie wrzecionem. W postaci Kikimory najbardziej przerażające były jej kurze łapy, które miała zamiast normalnych stóp i twarz nijaka. Ni to ludzka, ni zwierzęcą. Trudno było znaleźć odniesienie i znaleźć podobieństwo do czegokolwiek.