Bestia zła i mająca charakter tak czarny, jak najczarniejsza noc, która skrywa jego tajemnice. Ludzie wierzyli w Wilkołaki od zarania i nie zmieniło się to do dziś. Były prawie w każdej mitologii. Nie tylko Słowianie straszyli swoje dzieci złym wilkiem. Celtowie i Germanie mieli w swych mitologiach istoty identyczne lub łudząco podobne.
Wilkołakiem można stać się przez kontakt z bestią. Każdy ugryziony przez Wilkołaka mógł stać się potworem buszującym nocą po okolicy. Innym sposobem na powołanie do życia Wilkołaka było użycie wymyślnego specyfiku. Tym specjałem była maść sporządzona przy użyciu mocy tajemnych i niezwykłych umiejętności. Do sporządzenia dekoktu potrzebne były moce czarodziejskie z zakresu czarnej magii. Nie udało się to byle komu. Maść należało zaaplikować w opisanych w księgach okolicznościach i czasie. Było to trudniejsze niż ugryzienie rasowego Wilkołaka.
Wilkołak był bestią niezwykłą. Pół człowiek pół wilk. Muskularna hybryda z ludzkim ciałem i bestii pokrytej sierścią. Pokryte włosami ciało zbudowane było iście atletycznie. Proporcje ciała były jednak nienaturalne, dlatego Wilkołak mógł w niektórych przekazach wyglądać groteskowo.
Wilkołaki znane były z tego, że pełnia księżyca potęgowała jego chęć mordu. Podczas pełni Wilkołak dostawał szału i w morderczym pedzie potrafił zabijać ludzi i zwierzęta. Zależy, co weszło mu w drogę.
Słowo składa się z dwóch członów. Pierwsze z nich jest zrozumiałe i jasne na pierwszy rzut oka. Odnosi się do zwierzęcia, w które zmieniał się człowiek naznaczony wilkołactwem. Drugi segment jest znacznie starszy i kryje się w zamierzchłej historii języków prasłowiańskich. Człon drugi pochodzi od słowa oznaczającego sierść, czyli „dlaka”. Ten sam ton brzmi zresztą w dzisiejszym słowie, negatywnie opisującym włos − kłak. Pierwotnie zlepek słów mógł oznaczać istotę pokrytą wilczą sierścią. Istotę mityczną, w którą wierzono i która powstała z lęków ludzkich wynikających ze strachu przed wilkami, atakującymi watahą.
W mitologii Greków istnieje stary mit o Likaonie, który w jednej z wersji mitu został zamieniony przez Zeusa, wraz ze swymi synami, w stado Wilkołaków. Demiurg ukarał króla Arkadii za to, że poczęstował bogów mięsem człowieka. Zbitym człowiekiem był najmłodszy syn Likaona. Inna wersja mówi, że zamienił ich w wilki sam Dionizos w akcie miłosierdzia, by bronić nieszczęsnego króla z jego synami przed boskim gniewem. Stało się to przyczynkiem do kultywowania ceremonii. Podczas święta Dionizji pasterze zjadali polewkę zgotowaną z zabitego dziecka. Jeden z mężczyzn zjadał porcję, a następnie musiał przez wiele lat przebywać w odosobnieniu w towarzystwie wilków. Rytuał miał chronić stada, wypasane przez resztę grupy, przed wilczymi zapędami.
Do dziś Wilkołak ma miejsce w ludzkiej pamięci. Jego wspomnienie jest kanwą dla wielu postaci zaistniałych w kulturze. Literatura, teatr, film i malarstwo często odnosi się do starych mitów. Postać Wilkołaka jest ciągle odświeżana. Ostatnim trendem jest przywoływanie bestii w grach komputerowych, gdzie jest przeciwstawiany pozytywnym bohaterom.
Więcej na: http://demonyslowianskie.pl/wilkolak/
Prasłowianie 